Υπάρχουν μέρες ή χρονικές περίοδοι όπου η ζωή μοιάζει στάσιμη, ενοχλητικά και κουραστικά ουδέτερη, γκρίζα, αδιάφορη, βαρετή, “ανάξια λόγου”.

Προσοχή! η παραπάνω φράση εμπεριέχει μια λέξη κλειδί: “μοιάζει”. Η ζωή μοιάζει σαν τέτοια – με τους επιθετικούς προσδιορισμούς που αποδόθηκαν- δεν είναι όμως επί της ουσίας ή μπορεί να μην είναι! 

Ας αναλογιστούμε: ποιος αποφασίζει για τη ζωή μας; κάποιος άλλος, κάποιος τρίτος ή εμείς οι ίδιοι; και κάπου εδώ θα σπεύσουμε να απαντήσουμε “μα…οι καταστάσεις, μα ο άντρας μου, μα οι υποχρεώσεις κλπ”…

Ξεκινάμε, λοιπόν, από τα βασικά. Η ζωή είναι διαδικασία, είναι δρόμος που περπατάμε, είναι ένα συνεχές επάνω στο οποίο κινούμαστε και προχωρούμε. Για να μην φαντάζει στάσιμη, μήπως να της δώσουμε εμείς νόημα; το νόημα θα μπορούσε να αφορά σε έναν μεσοπρόθεσμο ή μακροπρόθεσμο στόχο, κάλλιστα, ωστόσο, θα μπορούσε να έχει σχέση και με στόχους ημέρας / ωρών της μέρας.

“Δεν είμαι καλά, όλα μου φταίνε, κουράστηκα”. Αυτή είναι μια συνηθισμένη κουβέντα που ακούω στο γραφείο από συμβουλευόμενους – συνεργάτες στο κομμάτι της ψυχολογικής υποστήριξης και συμβουλευτικής.

Μια άμεση απάντηση θα μπορούσε να τεθεί ως ερώτημα: “Τι θα ήθελες;”

Η ανταπάντηση που λαμβάνω είναι αποστομωτική, αφοπλιστική, δύσκολη, γιατί δεν δείχνει να βοηθάει κανέναν: “Θα ήθελα να μη νιώθω έτσι”. 

Μάλιστα. Απαντάμε λοιπόν – οι περισσότεροι το κάνουμε στις δύσκολες στιγμές- με μια απάντηση που αφορά σε ένα σύμπτωμα. Δεν απαντάμε όμως επί της ουσίας. Η ερώτηση είναι “Τι θα ήθελες;”

Φαίνεται πως εμείς οι άνθρωποι κάπου ξε-μαθαίνουμε να κοιτάμε μέσα μας. Τι θέλουμε. Τι επιθυμούμε. Αν ρωτήσω το παιδάκι των 5 ετών το ίδιο πράγμα, μάλλον θα μου απαντήσει “θέλω μια σοκολάτα ή ένα μπαλόνι”. Με άλλα λόγια, το πεντάχρονο δείχνει να μπορεί να είναι πιο συγκεκριμένο στο λόγο και στην απάντηση που δίνει. Με εμάς τους μεγάλους τι γίνεται; όλα καλά; μήπως μαθαίνουμε να έχουμε ενοχή για κάτι που “θέλουμε”; είναι δηλαδή κακό να πούμε “θέλω αυτό ή το άλλο;”…

Τι να σημαίνει το παραπάνω, άραγε;  έχει νόημα, έχει βαρύτητα; σαφώς και έχει νόημα να δούμε το πώς απαντάμε στον ίδιο μας τον εαυτό και το πόσο συγκεκριμένοι μπορούμε να είμαστε σε αυτό που σκεπτόμαστε / εκφράζουμε. Διαφορετικά δεν έχουμε συγκεκριμένο στόχο, άρα δεν μπορούμε να χαράξουμε στρατηγική για να αποκτήσουμε κάτι που επιθυμούμε.

Για να ανατοποθετηθούμε όμως στη φράση “θα ήθελα να μη νιώθω έτσι” και να την κάνουμε πιο συγκεκριμένη, θα πρέπει να εντοπίσουμε σιγά σιγά τους λόγους για τους οποίους νιώθουμε έτσι κι όχι αλλιώς. Πολλές φορές υπάρχει κάπου ένα θέμα που επισκιάζει όλα τα μικρά, υπόλοιπα θέματα γκριζάροντας το σύνολο της εικόνας και των συναισθημάτων μας. Άλλοτε, η διάθεση παραμένει άσχημη απλά και μόνο γιατί δεν μπαίνει κανείς στη διαδικασία να βρει ενδιαφέροντα και να χρωματίσει τις στιγμές, δεν ασχολείται κανείς με το να βάλει μια σειρά.

Η κάθε περίπτωση είναι όντως διαφορετική και δεν γίνεται κανείς να βγάζει γενικά, επιπόλαια και αβίαστα συμπεράσματα γράφοντας ένα κείμενο που απευθύνεται στο ευρύ κοινό. Εξ αυτού του λόγου και συνιστάται η επαφή / κουβέντα με ειδικούς της ψυχικής υγείας, καθώς πολλές φορές η “συμμαχία” που δημιουργείται δρα πραγματικά ουσιαστικά, συγκεκριμένα και υποστηρικτικά.

Τι μπορώ όμως να κάνω σήμερα ή στις επόμενες ημέρες / στην χρονική περίοδο που έπεται και όπου ξέρω πως για κάποιους λόγους η διάθεσή μου δεν είναι στα καλύτερά της; τι μπορώ να κάνω όταν διάγω μια συνηθισμένη, γκρίζα μέρα, όπου πάλι (πιστεύω ότι) δεν θα αλλάξει κάτι; 

• ξεκινάω με απαγόρευση: δεν μου επιτρέπω να συγκρίνω τη δική μου ζωή (δεδομένα, συνήθειες, καταστάσεις) με τη ζωή κάποιου άλλου
• πάμε για δεύτερη απαγόρευση: σήμερα δεν θα ασχοληθώ με το αν ο Ερμής είναι ανάδρομος ούτε με το ότι ο σύντροφος / αδελφός / φίλος / συνάδελφος παρουσιάζει “περίεργη” συμπεριφορά, χωρίς όμως να εξηγεί ή να οδηγεί τις καταστάσεις ανοιχτά και ξεκάθαρα. Η αοριστία επιτείνει την αοριστία. Το αόριστα χαρακτηριζόμενο ως “δύσκολο” / ενοχλητικό τείνει αορίστως να μαυρίζει τα πάντα μέσα μας. Αυτό δεν είναι και πολύ ελκυστική σκέψη
• σήμερα αποφάσισα να ασχοληθώ με τα θετικά που μπορώ να κάνω ή να εφεύρω κάποια δράση / πράξη που θα με κάνει να νιώσω καλά. Αποφάσισα να εστιάσω, να επικεντρώσω σε αυτό και να δείξω μια επίμονη άρνηση σε οτιδήποτε προσπαθήσει να με αποπροσανατολίσει από την επικέντρωσή μου. Δεν επιτρέπω να με αποσπούν από το στόχο και την απόφασή μου ή αν το επιτρέψω, τότε αυτό θα γίνει για πολύ συγκεκριμένες, σημαντικές εξαιρέσεις του κανόνα, όπου και πάλι εγώ θα θέσω την οριοθέτηση ποιοτικά, αλλά και χρονικά
• σήμερα δεν θα επιτρέψω ούτε στον εαυτό μου να με αποσπά με επίμονες σκέψεις κι εμμονές που σχετίζονται με τα τυχόν λάθη ζωής που μου καταλογίζω μέχρι σήμερα. Αναγνωρίζω ότι έχω κάνει λάθη, είναι κάτι που το έχω ήδη δει, σκεφτεί, αναλύσει, αλλά και αποδεχτεί. Δεν έχω λόγο να ασχολούμαι πάλι με ύφος κατήγορου σε δίκη απέναντι σε έναν “ανυπεράσπιστο” Εαυτό, γιατί απλούστατα η συγκεκριμένη επιλογή αποτελεί ένα βασανιστήριο χωρίς κάποιο θετικό αντίκρισμα
• δεν με απασχολεί αν κάποιος τρίτος συμφωνεί ή διαφωνεί με τις προτεραιότητες που σήμερα θέτω. Ναι, αποφάσισα να θέσω τις δικές μου προτεραιότητες, τις οποίες ορίζω και συντονίζω  (πάντα στο α’ ενικό)
• έχω λόγο να κουβεντιάσω με ανθρώπους που στέκονται με σεβασμό, θετικό-ανοιχτό πνεύμα και διάθεση κατανόησης και υποστήριξης στις επιλογές μου. Δεν μπαίνω όμως σε ατέρμονες συζητήσεις αναλύσεων με στόχο “να πείσω” / να εξηγήσω / να απολογηθώ για επιλογές μου σε ανθρώπους που έχουν τους δικούς τους λόγους να με “προκαλέσουν” (άρα να με αποπροσανατολίσουν, να με αποσπάσουν, να με καθυστερήσουν από τη χαρά μου)
• οριοθετώ ανθρώπους, καταστάσεις και γεγονότα στις πραγματικές τους διαστάσεις και δεν δίνω μεγαλύτερη βαρύτητα / δύναμη από την πραγματική σε εξωγενείς παράγοντες
• απενοχοποιώ τον εαυτό μου για την επιθυμία (και το κατόρθωμά) του να είναι καλά. Ναι, υπάρχει και ένα σύνδρομο σε ανθρώπους, ένα σύνδρομο που λέει “μη νιώθεις καλά, δεν είναι σωστό, ο κόσμος καίγεται και Εσύ τολμάς να είσαι καλά;”
• ορίζω τα λεπτά της ώρας / τις ώρες της ημέρας όπου θα ασχοληθώ εντατικά με τη φροντίδα του σώματός  μου/ πνεύματός μου. Προγραμματίζω και κάνω κάτι συγκεκριμένο προς αυτές τις κατευθύνσεις. Στη συνέχεια απολαμβάνω και με επιβραβεύω γι αυτό που έκανα, γιατί απλούστατα έθεσα σε σημαντική θέση τη φροντίδα του σημαντικότερου ανθρώπου στη ζωή μου