Η ζωή είναι ένα μονοπάτι όπου συναντούμε προβλήματα. Άλλες φορές μικρότερα, άλλες μεγαλύτερα. Προβλήματα ποικίλης ύλης, διαφορετικού ύφους. Προβλήματα σχέσεων, συνεργασιών, θέματα οικονομικά είτε οικογενειακά, προβλήματα υγείας κλπ. Συνήθως δε, το δικό μας πρόβλημα είναι (στα μάτια μας) το μέγιστο πρόβλημα. Το αξεπέραστο. Το σημαντικό. Το τρομακτικό. 

Θα μπορούσαμε να στοχεύσουμε, λοιπόν, στο ίδιο το πρόβλημα, αλλά και στη ρίζα του, ώστε να οδηγηθούμε βήμα βήμα προς την επίλυσή του. Αυτό είναι κάτι που πολλές φορές γίνεται και μάλιστα με λογική, στρατηγική και επιτυχία.

Στο παρόν άρθρο συζητώ έναν επιπλέον τρόπο προσέγγισης. Αυτόν που σχετίζεται με το τι έχουμε ήδη στα χέρια μας ως “υγιές” ή “λειτουργικό” / ισορροπημένο, το οποίο έχει τη δύναμη να αποτελέσει μοχλό στην προσπάθεια επίλυσης του μεγάλου ή μικρού μας προβλήματος.

Για παράδειγμα, η δημιουργικότητα, δηλαδή η ροπή ενός ανθρώπου να δημιουργεί (σε πνευματικό ή πρακτικό ή επιχειρηματικό επίπεδο) αποτελεί παντού και πάντα μια προστατευτική δικλείδα, καθώς συντελεί σημαντικά στο να εντοπίζει κανείς μέσα του εκείνες τις δυνάμεις που τον / την κρατούν ζωντανό/ή και αισιόδοξο/η, Παράλληλα, το να έχει κανείς έναν συγκεκριμένο σκοπό / στόχο, πχ. να χάσει 5 κιλά ή να καταφέρει να αγοράσει ένα αυτοκίνητο ή να γράψει ένα βιβλίο ή να ολοκληρώσει έναν κύκλο σπουδών, είναι παντού και πάντα ένας τρόπος ύπαρξης μιας αίσθησης οράματος, νοήματος,  “συνέχειας” αλλά και “λόγου” για τον οποίο κανείς παραμένει ακμαίος/α στον αγώνα της ζωής. Επιπροσθέτως, τόσο η αίσθηση / δυνατότητα να βαδίζει κανείς ανεξάρτητος/η – άρα χωρίς να δίνει λόγο, χωρίς “εξαρτήσεις” από άλλους ανθρώπους ή από εξωγενείς καταστάσεις- όσο και η αίσθηση ότι υπάρχει ένα δίκτυο προσώπων με τα οποία συνεργάζεται, επικοινωνεί, σχετίζεται αρμονικά, μπορούν να διαδραματίζουν κορυφαίο ρόλο στο να αντιμετωπίζει κάποιος/α τα προβλήματα καλύτερα, διότι σε ένα τέτοιο πλαίσιο ο άνθρωπος δεν αισθάνεται μόνος/η, την ίδια στιγμή όμως ούτε και εξαρτάται ψυχολογικά / οικονομικά ή άλλως από τρίτους παράγοντες, κατά συνέπεια κερδίζει σε ισορροπία.

Βασική προϋπόθεση για την επιτυχία οποιουδήποτε εγχειρήματος στη ζωή – άρα και για την επίτευξη επίλυσης προβλημάτων- είναι πρωτίστως α) η θέληση αλλά και β) η εσωτερική αίσθηση / πεποίθηση της δυνατότητας / ικανότητας προς μια τέτοια προοπτική νίκης. Σαφέστατα, δεν μιλάμε εδώ για αίσθηση βεβαιότητας, γιατί είναι πρωταρχικής σημασίας να κατανοούμε πως η ίδια η φύση της ζωής εμπεριέχει την έννοια της αβεβαιότητας, άρα θα ήταν συνετό και φρόνιμο να προχωράμε με αποδοχή και παραδοχή αυτής της αλήθειας.

Υπάρχει αβεβαιότητα, όπως και εναλλαγή στην ίδια τη φύση. Υπάρχουν αστάθμητοι παράγοντες. Το νόημα όλης της υπόθεσης είναι να πάψουμε εν μέρει ίσως να νιώθουμε εξάρτηση από αυτήν τη φενάκη, δηλαδή να μην αισθανόμαστε πως μπορούμε να προχωρήσουμε υπό τον όρο μιας βεβαιότητας, αυτής του αποτελέσματος στο οποίο στοχεύουμε. Βέβαιο είναι ότι ο ήλιος ανατέλλει και δύει. Βέβαιο παραμένει ότι όπως γεννιόμαστε έτσι και φεύγουμε από τη ζωή κάποια στιγμή. Βέβαιο όμως δεν είναι ότι αύριο θα είμαστε πτωχοί ή πλούσιοι ούτε ότι αύριο θα είμαστε μόνοι ή σε γάμο.

Κατά συνέπεια, αν μπορεί κανείς να “συμβιβαστεί” με αυτήν την πραγματικότητα, ότι δηλαδή η ζωή διέπεται από μεγάλο ποσοστό ρευστότητας / εναλλαγής, αλλά και αβεβαιότητας, τότε μπορεί να δει και με ανάλογη “πνευματική πλαστικότητα”  τη συνέχεια, ότι δηλαδή έχει τη δυνατότητα ως άτομο να “παίξει”, να κινηθεί, να προσπαθήσει με επιμονή και υπομονή προς τις κατευθύνσεις που επιθυμεί επιλέγοντας τις ανάλογες πράξεις / παραλείψεις. 

Αν λοιπόν κανείς θα ήθελε να αντιμετωπίσει ένα πρόβλημα και εναλλακτικά, να δει δηλαδή και πέρα από το ίδιο, το μεμονωμένο ζήτημα που τον / την απασχολεί, μπορεί να διερωτηθεί:

• τι θέλω από τη ζωή μου; έχω προσδιορίσει ένα σκοπό ζωής ή έχω έναν στόχο που με κρατάει αυτήν την χρονική περίοδο (ή γενικότερα) σε θετική εγρήγορση δίνοντάς μου ενέργεια για να συνεχίζω;
• νιώθω ανεξάρτητος/η ή μήπως οι αποφάσεις / σκέψεις / επιλογές μου καθορίζονται κατά κύριο λόγο από εξωγενείς παράγοντες (πχ. από θέματα που έχουν οι οικείοι μου ή από ψυχολογικούς ή άλλους εκβιασμούς που δέχομαι από πρόσωπα με τα οποία συνδέομαι);
•  αισθάνομαι ότι επιθυμώ να δημιουργήσω κάτι; τι μου αρέσει να δημιουργώ, με τι νιώθω πιο γεμάτος/η; μήπως οι “κενές” ώρες της ημέρας / εβδομάδας μου φαίνονται πολύ δύσκολες γιατί ακριβώς δεν έχω κάτι που να με ενδιαφέρει / γεμίζει για να ασχοληθώ; 
• έχω ανθρώπους στους οποίους μπορώ να απευθύνομαι και να νιώθω εμπιστοσύνη, επαρκή οικειότητα, να μοιράζομαι με αμοιβαιότητα το σεβασμό, την εκτίμηση, αλλά και την υποστήριξη μέσα στην επικοινωνία; ή μήπως έχω αποξενωθεί και αισθάνομαι μια απέραντη μοναξιά που με πληγώνει και με φοβίζει;

Τα παραπάνω είναι κάποιες πρώτες σκέψεις που θα μπορούσαν να βοηθήσουν, γιατί όντως, εμείς οι άνθρωποι στεκόμαστε με μεγαλύτερη “ετοιμότητα” μπροστά στα πάσης φύσεως προβλήματα που ανακύπτουν, όταν νιώθουμε ότι κάπου “υπάρχει λόγος να προσπαθήσουμε”, όταν αποφασίζουμε για τον εαυτό μας χωρίς εξωτερικούς παράγοντες που παρεισφρέουν κι επηρεάζουν την όποια απόφαση ή επιλογή, όταν έχουμε βρει ένα απάγκιο στον κόσμο της δημιουργικότητας ή της ικανοποίησης ή της χαράς, αλλά βεβαίως και κάθε φορά που έχουμε την τύχη να περιστοιχιζόμαστε από μια σειρά ανθρώπων (φίλων / “ιδιαίτερων γνωριμιών” / συμβούλων / μεντόρων) με τους οποίους αισθανόμαστε ότι υπάρχει ουσιαστική κι εποικοδομητική επικοινωνία. Παράγοντες σαν αυτούς που προαναφέρθηκαν μπορούν να αποκαλούνται “προστατευτικοί” σε κάθε περίπτωση όπου υπάρχει ένα πρόβλημα προς αντιμετώπιση, διότι όντως καθιστούν στιβαρές βάσεις επάνω στις οποίες δυνάμεθα να στηρίζουμε τις κάθε λογής προσπάθειές μας προς μια καλύτερη μέρα γενικότερα, αλλά και ειδικότερα, ως προς ένα συγκεκριμένο πρόβλημα που βιώνουμε με έντονο τρόπο.