Νέα χρονιά και Καλή κι ευλογημένη να είναι για όλες κι όλους! 

Και πόσα δεν έχουμε κατά νου – συνήθως- ως σκέψεις, απολογισμούς, αλλά και σχέδια για το αύριο.

Κι εκεί ξυπνούν τα …διλήμματα.

Να μείνω ή να φύγω; να προσπαθήσω ή να τα παρατήσω; ποια απόφαση είναι η σωστή;…

Η ζωή μας όλη μοιάζει συνήθως με έναν πελώριο συμβιβασμό είτε το παραδεχόμαστε είτε όχι, αφού καλούμαστε να επιλέξουμε κάτι αφήνοντας κάτι άλλο πίσω.

Υπάρχει στ’ αλήθεια μια επιλογή άψογη, μια επιλογή χωρίς έστω ένα “μειονέκτημα” ή δυσάρεστο σημείο που θα αποδεχτούμε προς χάριν των θετικών της χαρακτηριστικών; πόσο οικείο μοιάζει το παράδειγμα αυτό σε ορισμένους/ες: “έχω έρωτα με τον Χ, αλλά θα παντρευτώ τον Ψ, καθώς ο Χ δεν έχει σταθερή δουλειά ούτε περιουσία, ενώ ο Ψ μου υπόσχεται μια σταθερή, ασφαλή ζωή, χωρίς οικονομικά προβλήματα – βεβαίως δεν θα ζω το μεγάλο έρωτα”. Αντ’ αυτού, έρχεται και η άλλη άποψη: “σιγά μην παντρευτώ τον Ψ εστιάζοντας στα χρήματα! εγώ θέλω έρωτα, θέλω ένταση. Δεν με νοιάζουν τα λεφτά. Εγώ δεν αντιλαμβάνομαι τη ζωή χωρίς έρωτα”. Και κάπου εδώ θα εμφανιστεί και η τρίτη εκδοχή: “θέλω έρωτα, θέλω και χρήμα. Τι να κάνω; θα μείνω μόνη, να περιμένω τον μεγάλο έρωτα με την οικονομική ευμάρεια. Αλλιώς δεν παντρεύομαι”.

Υπάρχει μια “ορθή” απόφαση; αντικειμενικά μάλλον όχι.

Υποκειμενικά, μάλλον ναι. Και είναι αυτή που ταιριάζει στον καθέναν ξεχωριστά, υπό την προϋπόθεση ότι κανείς έχει εντοπίσει τι τελικώς επιθυμεί και τι είναι έτοιμος/η να συμβιβάσει – αν επιθυμεί να συμβιβάσει κάτι φυσικά.

Ας δούμε κάποιες σκέψεις προς προβληματισμό.

Ένα μεγάλο μυστικό στις σωστές αποφάσεις είναι η Επικοινωνία. Επικοινωνία με τον ίδιο μας τον εαυτό. Μια επικοινωνία με στόχο να δημιουργηθεί / εξευρεθεί μια λύση / απόφαση που θα προσδίδει αξία στη ζωή μας, δηλαδή θα την κάνει επί της ουσίας καλύτερη κι όχι χειρότερη συγκριτικά με το παρόν που βιώνουμε. Ο στόχος τελικά είναι ίσως να μην βρισκόμαστε σε συνεχή ένταση με τον εαυτό μας, να μη βιώνουμε την εσωτερική σύγκρουση, αλλά να ξέρουμε τι κάνουμε, γιατί το κάνουμε και με τι κριτήρια επιλέγουμε κάθε φορά. Συνεπώς δεν βαδίζουμε “στην τύχη“, αλλά ούτε και επιπόλαια βασισμένοι σε γνώμες τρίτων ή σε κοινωνικά αποδεκτές παραδοχές οι οποίες όμως ίσως δεν μας ταιριάζουν.

Ένα βασικό σημείο είναι να βάζουμε στο τραπέζι τις εναλλακτικές που έχουμε ως προς το ζήτημα που πραγματευόμαστε και να δούμε τι προσφέρει στη ζωή μας, αλλά και τι αφαιρεί από τη ζωή μας καθεμιά από αυτές τις εναλλακτικές.

Ποια εναλλακτική από αυτές θα ήταν a priori η μη αποδεκτή, η απορριπτέα και γιατί; ποια φαίνεται η πρώτη – επικρατέστερη και γιατί; ποια από τα χαρακτηριστικά της πρώτης – ιδανικής – επικρατέστερης θα μπορούσε κανείς να “διαπραγματευτεί” και να συμβιβάσει και επάνω σε ποια λογική, δηλαδή για να κερδίσει τι;

Επίσης μια σημαντική έννοια προς περισυλλογή είναι η μέχρι τούδε εμπειρία του εαυτού και της πρακτικής – βιωματικής εμπειρίας. Με άλλα λόγια, να αξιολογήσει κανείς ξεκάθαρα τι μέχρι σήμερα έχει λειτουργήσει καλά και ισορροπημένα για την ψυχική του/της ηρεμία και τι έχει δείξει ως επιλογή να τον / την “ενοχλεί”, να τον/ την αποσυντονίζει, να τον / την στενοχωρεί.

Παράλληλα, είναι αρκετά σοβαρό να έχει κανείς κατά νου ποιες είναι οι ρεαλιστικές εκδοχές για το αύριο της πορείας του/της. Θαύματα φυσικά και γίνονται, όμως είναι δυνατόν να στηρίξουμε μια συλλογιστική / στρατηγική επάνω σε ένα εικαζόμενο “θαύμα”; για παράδειγμα, πόσο πιθανό είναι να βρει κανείς μια δουλειά σε θέση Διευθυντή, αν δεν έχει προϋπηρεσία – εργασιακή εμπειρία στο αντικείμενο ή / και αν δεν έχει επαρκές εκπαιδευτικό υπόβαθρο; είναι κάτι που ίσως μπορεί να συμβεί, ωστόσο δεν μπορούμε αντικειμενικά να το θέσουμε ως την επικρατέστερη – λογικά και στατιστικά- εκδοχή /υπόθεση.

Μια απόφαση συνήθως έχει έναν κεντρικό “στόχο”.

Απόφαση σημαίνει επιλογή και μια επιλογή συνεπάγεται απ’ ευθείας κάποιες υποχωρήσεις.

Σε τι μπορεί / θέλει να υποχωρήσει κάποιος; μέχρι ποιο σημείο θα μπορούσε να φθάσει η εν λόγω υποχώρηση; ποιο είναι το αντιστάθμισμα αυτής της υποχώρησης; είναι όντως αρκετά ικανοποιητικό αυτό το αντιστάθμισμα; τι έχει δείξει η εμπειρία; μήπως υπάρχουν πολλά παράπλευρα οφέλη μπροστά στη βασική υποχώρηση και ποια είναι αυτά;

Μια άλλη, επίσης “δυνατή” σκέψη είναι η εξής. Ιδιοσυγκρασιακά δεν είμαστε ίδιοι εμείς οι άνθρωποι. Διαφέρουμε τόσο πολύ, ώστε μέσα στα λοκντάουν άκουγες από κάποιους να “μην αντέχουν άλλο την κλεισούρα”, ενώ από άλλους “τι καλά που έκατσα μέσα στο σπίτι μου και δεν έβλεπα άνθρωπο”.  Τι θέλω να πω με αυτό; ότι η κάθε επιλογή είναι προσωπική υπόθεση και είναι αρκετά έξυπνο να βασίζεται στις ατομικές, υποκειμενικές ανάγκες και στα προσωπικά θέλω.

Ωστόσο, εδώ χρειάζεται προσοχή.

Μια υποκειμενικά – δηλαδή για το ίδιο το άτομο- ορθή επιλογή θα μπορούσε να είναι και αντικειμενικά ορθή,

εφόσον το ίδιο το άτομο βρίσκεται σε μια φάση ζωής όπου είναι “ικανό” να λάβει “αντικειμενικά” ως προς το υποκειμενικό καλό του, ορθές αποφάσεις.

Με άλλα λόγια, μάλλον δεν λαμβάνουμε τη σωστή απόφαση, όταν έχουμε κυριευθεί εσωτερικά από ακραία αρνητικά ή ακραία αισιόδοξα συναισθήματα, γιατί τότε δεν απαντούμε “λογικά” στο πρόβλημα, ώστε να βρούμε μια λύση. Απαντούμε στο συναίσθημα με συναίσθημα, άρα δεν βλέπουμε καθαρά. Δεν κοιτάμε το θέμα μας, γιατί επικεντρώνουμε στο συναίσθημα που έχουμε.  

Είναι βασικό, λοιπόν, να παρατηρούμε και τον εαυτό μας, δηλαδή την κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε, όταν προσπαθούμε να επιλύσουμε ένα πρόβλημα ή να βρούμε μια απάντηση σε ένα δίλημμα. 

Τέλος, ας θυμόμαστε ότι μια επιλογή έχει παντού και πάντα παρεπόμενα και παρελκόμενα!

με μια επιλογή μας “απαντούμε” σε ένα κεντρικό θέμα, σε μια βασική μας ανάγκη ή απλά ικανοποιούμε μια επιπόλαιη επιθυμία μιας στιγμής / χρονικής περιόδου της ζωής μας; κι αν είναι το δεύτερο, τότε ποιες θα ήταν οι επιπτώσεις της επιλογής μας ως προς τις βασικές μας ανάγκες;…

Παραμένω κοντά σας, αν χρειαστείτε να συζητήσουμε για κάποιο θέμα σας.

Με φιλικούς χαιρετισμούς κι ευχές για επιτυχημένες αποφάσεις εντός του 2022!

M.D. Διαμαντή